Reisverslag Colombia – Punta Gallinas

Heerlijk nachtje gehad met de zee als achtergrondmuziek.

We hebben gedoucht vanout de tobbe. Wel even behelpen, maar allen weer okselfris! Het ontbijtje was deze keer fruit met roerei. Het zag er goed uit, maar smaakte iets minder.

Juan was nergens te bekennen. Hij moest in de ochtend nog dingen regelen. Wij dus maar even relaxen. Om uur of half 9 was hij er dan eindelijk. Hij zou ontbijten en dan zouden wegaan. Colombiaanse traagheid speelde op! We vertrokken uiteindelijk ook te laat. Waren we eenmaal onderweg, konden wealsnog wachten. Hij moest onze reisgenootjes van de vorige dag eerst wegbrengen. Het zou 15 minuten duren. Prima; wij zijn met koekjes op het strand gaan zitten.

Ineens “toet -toet” een rode jeep reed voor. Onze Juan dachten we?! Iets dikker ronder én chagrijnig. Niet Juan! Hij wilde ons naar de boot brengen. In zone beste Spaans hem gezegd dat we zouden wachtenop Juan. Op dat moment kwam Juan. Dit werd een pittig ritje. Anders te laat voor de boot.

Toen we daar aankwamen even een schok. Een klein motorbootje lag er. Dit werd volgeladen met eten. Maar al gauw bleek dat we daar dus wel bij in moesten. Volgeladen en al, dus klaar voor vertrek. Het begin ging nog wel, maar al gauw bleek dat het niet lollig was. Immers hoge golven die tegen ons mini bootje in de grote wilde zee klapten. Het zand leek niet dichterbij te komen. En wanneer je dacht dat de zee milder weas, kwam er weer een golf aan.  Eindelijk was het iets relaxter, weer tijd om te kijken naar alles. Vogels vlogen over, vingen hun vis..dat was wel mooi!

Eenmaal aangekomen; wat een super plek. Gelukkig stond daar meteen een vrij leuke man. Fransisco pakte meteen onze spulle..Naar boven geklommen en meteen zagen we onze slaapplek. Drie hangmatten onder een dakje op poten.  We hadden een douche en wc. Muy basico? Wij zijn erger gewend…

Relaxt aangedaan, want om 3 uur zou de gids een tochtje met ons maken. Fijn als je geen Spaans spreekt en gedropt wordt tussen de cactussen en geiten. Foto’s gemaakt, schelpen gezocht en gewacht op onze ronde Wayuu gids. Uiteindelijk zagen we zijn auto richting strand gaan. Was dat dan toch de bedoeling? Gelukkig kwam hij gauw terug..Hij bracht ons naar de zonsondergang. Mooie plaatjes gemaakt. Met z’n drietjes in de rimboe van Punta Gallinas.

Netjes weer opgehaald door onze gids. Kindjes allemaal uitbundig zwaaien. Wat een eenvoud en armoede. Hopen kunnen/mogen we nog van dichtbij nog eens bekijken hoe ze leven?!

Net onze rijst, salade en patacon gegeten. Vroeg slapen?? Si!